Te plany zostały przerwane przez wybory w 2015 r. – wygrana PiS i początek łamania zasad demokracji. Wzbierała we mnie złość, jakiej jeszcze nie czułam, poszłam na swój pierwszy protest w życiu. Potem był KOD, działania w organizacji, dalsze protesty. To był cenny czas – zbierałam doświadczenia w działalności społecznej, poznałam wielu wspaniałych ludzi. Na pasję nie zostawało już zbyt wiele czasu; czułam, że moje marzenie się oddala. 

W końcu zrozumiałam, że sama walka nie wystarczy, że to nie przekona ludzi, że musimy zacząć budować Polskę marzeń. I że nikt inny za nas tego nie zrobi. Zaczęłam szukać. 

W tym czasie oprócz KOD działałam również w Sekcji Programowej – nieformalnej grupie złożonej z kilku ekspertów z kilku dziedzin, szukających drogi i chcących zmieniać świat. Zaczęliśmy się zastanawiać, na jaką partię chcielibyśmy zagłosować i napisaliśmy dla niej program. Powstał program partii przyjaznej dla mieszkańców, nowoczesnej, patrzącej w przyszłość, zrównoważonej gospodarczo i ekologicznie, tolerancyjnej, zaangażowanej społecznie, mającej realny wpływ na strategię rozwoju UE, zachowującej standardy demokracji. To była wizja Polski przyjaznej do życia dla nas i dla przyszłych pokoleń. Okazało się, że takiej partii nie ma, więc nazwaliśmy ją PKNM – Partia Której Nie Ma. Taka zabawa, która jednak zabawą nie była, ponieważ odmieniła mój sposób myślenia. 

Zdałam sobie sprawę, że sama niewiele mogę i zaczęłam się rozglądać za liderem lub liderką, którzy mogliby coś zmienić w tej Polsce. I znalazłam. Poczynania Roberta Biedronia obserwowałam od dłuższego czasu i krok po kroku zyskiwał moje zaufanie. Podobało mi się jak rządził w Słupsku, podobało mi się jak rozmawia z ludźmi, podobała mi się konsekwencja, progresywne myślenie. W końcu stwierdziłam – tak, to on i napisałam do niego list.  Napisałam, że widzę w nim nadzieję na zmianę polityki w Polsce, napisałam też coś o sobie i o tym, że chętnie mu pomogę.